Tangled in Thoughts

പതിവ് പോലെ ചെയ്യേണ്ട പണി ചെയ്യാൻ നേരത്തു മാത്രം വരുന്ന നൊസ്റ്റാൾജിക് റഷ് വീണ്ടും ഒരു ചാറ്റൽ മഴ പോലെ മനസ്സിൽ പെയ്തപ്പോൾ  ഞാൻ ഒരിക്കൽ കൂടി കുട്ടിക്കാലത്തിലേക്ക് തിരിച്ചെത്തി. കൊച്ചി നഗരത്തിലെ ഒരു ഒൻപതാം നില ഫ്ലാറ്റിൽ ഇരുന്നു ഞാൻ രണ്ടായിരങ്ങളിലെ കരിവെള്ളൂരിലേക്ക് വീണ്ടും ഉറ്റുനോക്കി.  നാട്ടിൽ വീട് വെച്ച ആ വേനൽക്കാലം ഇന്നലെ എന്ന പോലെ ഓർമയുണ്ട്. രണ്ടായിരത്തി നാല്  മെയ് മാസം. ദിവസം ഓർമയില്ല. ഏതോ ഒരു തിരഞ്ഞെടുപ്പ് തീയതി ആയിരുന്നു എന്ന് മാത്രം ഓർമയുണ്ട്. വോട്ട് ചെയ്യാൻ പോയതുകൊണ്ട് വീട് കൂടലിനു എത്താൻ വൈകി എന്ന് പറഞ്ഞ അതിഥികളെ ഓർക്കുന്നു. ഡെമോക്രസി എന്താണ് പൊളിറ്റിക്സ് എന്താണ് എന്നറിയാത്ത ഒൻപതു വയസ്സുകാരി എനിക്ക് വോട്ട് ചെയ്യൽ ആണോ സദ്യ ഉണ്ണൽ ആണോ ഇവർക്കൊക്കെ കൂടുതൽ പ്രധാനം എന്നായിരുന്നു മനസ്സിൽ.  എന്തായാലും പറഞ്ഞു വന്നത് ആ വേനൽ കാലത്തെ പറ്റി. അത്തവണ പതിവിലും നേരത്തെ വേനൽ മഴ കിട്ടിയിരുന്നു എന്നാരോ പറഞ്ഞത് ഓർക്കുന്നു. വീടിന്റെ അടുത്തുള്ള തറവാട്ടമ്പലത്തിലെ കുളം അത്തവണ നിറഞ്ഞിരിക്കുകയായിരുന്നു, ഞങ്ങളെ കാത്തുകൊണ്ടെന്ന പോലെ. നീന്തൽ അറിയില്ലായിരുന്നെങ്കിലും അച്ഛന്റെ നാടിനെ കുറിച്ചുള്ള അത് വരെയുള്ള വര്ണ

Mobile phone blares the latest trending song.  Time to rise and shine. Can't sleep for long! Another day of adulthood, take it on like the champion that you are.  Pour yourself some hot coffee, or masala tea in a jar,  If coffee is not your cup of tea.  Half an hour precisely, you have; to drink your hot beverage,  Have your bowl of that new cereal that came in that cool looking package. Shower, get dressed and be on your way out.  Carpe diem! Plug in those earphones as you go about Listen to your favourite tunes, or that podcast on winning in life.  And then endure the next 10 hours of work-work-work-work Share a cup of coffee/ tea with your peers, when you're out of luck Or share your miseries. If you have no friendly peer, Log on to instagram and share existential memes and sneer.  Windows of joy you create in joyless concrete jungles.     The clock tolls 9. Finally, it's time to log out and go home. Now get ready for the same routine in reverse; or the night mode.   Mus

"I finished reading The Handmaid's Tale. Shattered is the word to describe how I feel right now", I texted my best friends.  The Handmaid's Tale by Margaret Atwood is a novel that was on my to-read list for ages. In between, I watched three seasons of the new TV Series adaption of the novel and the 1990 movie based on the novel. The series, like many articles on the internet opined, was at times too emotionally draining to be binge-watched. After all, it is a dystopian story premised on the sexual subjugation of women. Therefore, I was fully aware of what was in store for me when I finally opened the book. I knew the entire story and how depressing the plot was. Yet, nothing could have prepared me for the overwhelming feeling of emptiness that the book left me with. For this is the tale of how "Offred", the protagonist and other women like her got stripped of all things deemed valuable by humans one by one; rights to own property, to work, and to earn money,

മാതൃഭാഷ  മറന്നിരിക്കുന്നു  ഞാൻ.  പേച്ചിപ്പോഴും അതിലെങ്കിലും  എഴുത്തധികവും  ആംഗലേയത്തിലാണിന്ന്.  കണ്ടും കേട്ടും വായിച്ചും ഞാൻ പ്രണയിച്ചൊരെൻ  ആംഗലേയഭാഷക്കു മുന്നിൽ   ഇന്നെന്റെ മലയാളം ഇല്ലാതാവുന്നവല്ലോ?  എന്നോ നിലച്ചുപോയ  മലയാളപഠനത്തെയോർത്ത്   വിലപിച്ചിട്ടില്ല ഞാനൊരിക്കലും. എങ്കിലുമിപ്പോൾ ദുഖത്തോടെ   മനസിലാക്കുന്നു ഞാൻ  പലതും മറന്നിരിക്കുന്നുവെന്നു.  വെറുമൊരു സംസാരമാധ്യമം  മാത്രമായിരിക്കുന്നു എന്നിലെ മലയാളം ഇന്ന്   തെല്ലുമെഴുതാതെ മാതൃഭാഷയെ  ഞാനൊരു മധുരമാം ഓർമ്മയാക്കി.  വല്ലപ്പോഴും ഓർത്തു സന്തോഷിക്കാനും  കൊട്ടിഘോഷിക്കാനുമുള്ളൊരു  ഭാഷാമൂർത്തിയാക്കി.  ജനിച്ചു വീണനാൾ മുതൽ  പറഞ്ഞുശീലിച്ച എന്റെ ഭാഷയെ  ഞാനന്യമാക്കിത്തീർത്തിരിക്കുന്നു!  ഞാനോ യഥാർത്ഥ മലയാളി?

Covid-19 finally visited my family and me on around 1st May. After incessantly trying to keep the virus at bay for over a year, the virus eventually won the game. Thankfully, the rona decided to be friendly to us and only presented its mild avatar.  Like most others, we also spent all of April struggling to get our vaccination slots on the cowin website. My family consisting of my Dad, Mum, Grandma and me was mostly staying indoors. Except for a visit to the hospital where Dad and Grandma were supposed to get their second dose (which they unfortunately did not receive due to the vaccine unavailability despite having booked slots) and the occasional expedition to the super market/ medical store etc. which are a stone's throw away from our house, there was no unnecessary venturing out on part of any of us. So how did we catch the rona? I wish I knew.  The rona first manifested as a cold in my Dad. He promptly took a wikoryl pill which did not seem to have any effect on the cold. A da

  23 rd Sept 2018 Sundays are inevitably reserved for nostalgia. Sundays are for staying in bed till late, lying down on the sofa while sipping tea, and catching up on the glorious memes and funnies that I had missed out on. Sundays are for reminiscing the days that are long gone. Sundays are for long-distance phone calls that remind me that I may not after all be that far away from the ones I love. Sundays are for thinking and clearing my head out on all the things I had been keeping aside throughout the week. Sundays are for living. As I did my thinking and cherished my nostalgia this Sunday, I stumbled upon the same thought that occurs to me frequently these days, about how drastically different my life was when I was in college. Only when one is deprived of something does one realize the significant change its presence once made. Perhaps the thing I took for granted the most while in college was the time at my disposal to do as I pleased. Oh, all those glorious uncountable hou