Tangled in Thoughts

The Mad Woman is no longer confined to the attic.  She has a room of her own now. A house of her own.  A job and rights (albeit on paper) and (some) say in her life.  She is the empowered woman of today.  Highly educated, highly career oriented.  She was told there was nothing she couldn't be, nothing she couldn't do  By parents, elders and teachers and everyone else.  So she kept pursuing those goals prized by society.  There's nothing she couldn't achieve if she her mind to it,  They said. So she kept scoring goals after goals. Steadily believing that she was inching closer to the life that was promised.  School, college, higher education, she won at everything. But overtime, she realized that there are no jobs that fit her bill. So she made a House of Cards with the job applications she made every year And watched them fall apart somewhere during the mid of each year  Without fail. It's a routine yearly activity now.  Finds ...

ചില ദിവസങ്ങൾ അങ്ങനെയാണ്, മടി പിടിച്ചു മുറിയിലൊതുങ്ങി തീർക്കുന്ന ദിവസങ്ങൾ. കുട്ടിക്കാലത്തു അത്തരം ദിവസങ്ങൾ അധികം ഇല്ലായിരുന്നു. മടിപിടിച്ചിരിക്കാൻ ശ്രമിച്ചാലും ഉറക്കമെണീപ്പിച്ചു എങ്ങനെയെങ്കിലും സമയത്തിന് സ്കൂളിലേക്ക് അമ്മയും അച്ഛനും പറഞ്ഞയക്കുമായിരുന്നു.   എന്നൽ ഇന്ന് അങ്ങനെ ഒരു ദിവസം ആണ്. ഉച്ചക്കെഴുന്നേറ്റു, കുറെ നേരം ചിന്തയിൽ മുഴുകി അങ്ങനെ സമയം ചിലവഴിച്ചു. ദിവസത്തെ ആദ്യത്തെ ഭക്ഷണം കഴിച്ചത് വൈകുന്നേരം 6 മണിക്ക്.  ഇതിനിടയിൽ രണ്ടു കപ്പു ചായ വെച്ച് കുടിച്ചു എന്നല്ലാതെ മറ്റു പ്രയോജനകരമായ കാര്യങ്ങൾ ഒന്നും ചെയ്തില്ല.  ഇത്തരം ദിവസങ്ങൾക്കു ഒരു പ്രത്യേകത ഉണ്ട്. മടി പിടിച്ചിരുന്നു കളയുന്ന മണിക്കൂറുകൾ ഒരു തരം ആനന്ദം തരുന്നുണ്ട്. അൽപായുസ്സുള്ള തരമൊരു ആനന്ദം. വരവറിയിച്ചധികം  വൈകാതെ തന്നെ കുറ്റബോധത്തിനു കളമൊഴിഞ്ഞു കൊടുക്കും. എന്തിനു ഒരു ദിവസം ഇങ്ങനെ കളഞ്ഞു എന്നുള്ള ഒരു തോന്നൽ.  മടി ദിവസങ്ങളുടെ നിറം ചാര നിറമാണോ? അതോ ചായയുടെ തവിട്ടോ? ചിട്ടയുടെയും ആവർസതയുടെയും കൂടെ ഒരു തെല്ലു ചൊടിയും കയ്യിൽ വരുന്ന ദിവസങ്ങൾക്ക് ചായയുടെ നിറമാവാം.  ചില ദിവസങ്ങളിൽ വേനൽ മഴയിൽ മരമുലച്ചു വീണ്...

  17 th October 2024 (A boring Thursday of the trimester break)   Some days are grey. They are for introspection and feeling like you’re stuck in an elevator with yourself. Everything else happening around you feels like generic elevator music. You know it’s there and that you’re listening to it because you’re in the elevator but you’re not really paying any attention to it. Today feels like that. I am at work and doing inane work related things on the side, but the self-reflection is heavy, and it has easily pushed everything else to the brink of insignificance.   What is it that am I trying to fix in my life with other stuff? What is missing in my life currently? Why do I feel the need to be validated by boomers even though I know they are not the authorities on life or living? Have I forgotten the art of constantly working and being on top of assignments and work? Has the existential dread got so bad that I need to constantly chase escape mechanisms to...

Delulu (noun): Delusion Also  Delulu (adj): Delusional  Solulu (noun): Solution  Delulu is the solulu. So goes a popular meme on social media. What this means is mostly upto the reader's or the writer's interpretation. Other similar memes also indicate that 'main character delulu' is a 'thing'.  Recently, when I was travelling in a metro train at night, I caught a reflection of myself on the window opposite to my seat. It suddenly dawned on me, that it'd been eons since I imagined myself as if I were a movie heroine looking pensive out of the window of a moving vehicle. It used to be my favourite pass time during school days. Later in college years, even as there came an upgrade in life in the form of owning a mobile phone and a set of earphones for myself, this hobby remained. The only change was that around this time, I would also have a person in mind to substitute for the hero in my imagination.  How did I come to abandon this silly mental exercise over...

എന്റെ  പ്രിയപ്പെട്ട പല ഇടങ്ങളും ഭാവനയും കൂട്ടിച്ചേർത്തു  ഒരുക്കിയ ഒരു ദൃശ്യ വിരുന്നു പോലെ തോന്നുന്നു ക്രാബി. ഞങ്ങൾ താമസിക്കുന്ന റിസോർട്ടിന്റെ ചുറ്റുപാടുകൾ കണ്ടാൽ കേരളത്തിലെ ഒരു വീടും പറമ്പും എന്ന് ഒറ്റ നോട്ടത്തിൽ തോന്നിപ്പോകും, പശ്ചാത്തലത്തിലെ ക്ലിഫ് ഒഴിച്ച് നിർത്തിയാൽ. പറമ്പു നിറയെ മാവും പ്ലാവും തെങ്ങും കൗങ്ങും മുളയും വാഴയും പച്ചപ്പ്‌ വിരിച്ചു നിൽക്കുന്നു. മണ്ണിൽ lawns വെച്ച് പിടിപ്പിച്ചിട്ടില്ല; താനേ വളർന്നു വരുന്ന പുല്ലുകളും, പൊഴിഞ്ഞു വീണ പ്ലാവിലയും മാവിലയും, അങ്ങിങ്ങായി തലപൊക്കുന്ന വട്ടയില ചെടികളും പൊന്തി മുളച്ചു വരുന്ന ചേമ്പും മറ്റും ആണ് പറമ്പിൽ ചുറ്റും. ഞങ്ങളുടെ കോട്ടജിന്റെ മുറ്റത്തു തന്നെ നിൽക്കുന്നു ഒരു ചെറിയ ഒട്ടുമാവ്, അതിൽ തൂങ്ങി നിൽക്കുന്നു  പച്ചമാങ്ങകളുടെ മൂവർസംഘം. മാവിലകൾക്കിടയിൽ ഒളിഞ്ഞിരിക്കുന്ന മൂവർസംഘം തങ്ങളുടെ ഖാതകരെ കുറിച്ചോർത്തു  ദിനങ്ങൾ ചിലവഴിക്കുകയിരിക്കുമോ എന്ന് ഞാൻ വെറുതെ ചിന്തിച്ചു. കിളികൾക്കു ഭക്ഷണം ആവുമോ അതോ റിസോർട് നടത്തിപ്പുകാർ എടുത്ത് വല്ല തായ് അച്ചാറും ഉണ്ടാക്കുമോ എന്നായിരിന്നിരിക്കുമോ അവരുടെ ചിന്ത?  മറ്റൊരു സാമ്യം എന്താണെന്ന് വെച്ച...

This is an anthem, I suppose, For the generation that followed the rules. We did everything that was told of us By parents, teachers, and all other elders. ‘Just focus on your studies in 10 th standard, Life is set afterwards’. But life wasn’t. ‘Just focus on your studies in 11 th and 12 th standards, Life is set afterwards’. But life wasn’t.   ‘Just toil for your entrance exams and life is set afterwards’. But life wasn’t. ‘Just focus on your internships, Just focus on your moot courts. Your internals. Your end sem exams. Life is set afterwards’. Nope.   ‘Just focus on your campus placement. Life is set-‘ No. It didn’t get set at any point of time till now. ‘Just focus on your work and be sincere at it, The chips will fall in place’. They didn’t.   They didn’t tell us about toxic workplaces or coworkers They didn’t tell us about the lack of hirings Didn’t tell us that job security is a thing of the past Or that stability in...