Tangled in Thoughts

വിധി വീണ്ടും അവളെ ക്രൂരമായി അവിടേക്ക്, ഗുൽമോഹർ മരങ്ങളുള്ള ആ വീട്ടിലേക്ക് ക്ഷണിക്കുകയായിരുന്നു. 6.30 നു തന്നെ ഫോണ്‍ വിളിച്ചുണർത്തുമ്പോൾ ബോസ്സിന് ഉത്സാഹമായിരുന്നു. പ്രശസ്തനായ എഴുത്തുകാരാൻ സഞ്ജയ്‌ രാഘവിന്റെ അകാലമൃത്യുവിന്റെ exclusive കവർ അപ്പ്‌ തയ്യാറാക്കാനായി അവളെ നിയമിക്കാനായിരുന്നു അയാൾ അതിരാവിലെ വിളിച്ചത്. 'ഒരു ഗുദാമിലെവിടെയോ ആണ് അയാൾ മരിച്ച വീട്. വേറെ mediaക്കാരൊന്നും അറിഞ്ഞുകാണാൻ വഴിയില്ല. വേഗം പുറപ്പെട്ടോളൂ. ഡ്രൈവറെ ഞാൻ ഇപ്പൊ തന്നെ അയക്കാം.' ഫോണിന്റെ അപ്പുറത്തെ തലക്കൽ നിന്ന് വന്ന ബോസ്സ്ന്റെ വാക്കുകൾക്ക് പക്ഷെ അനേകം പ്രകാശവർഷങ്ങൾ അകലം തോന്നി.   * * * ഇനിയും ഉണർന്നിട്ടില്ലാത്ത നഗരത്തിലൂടെ ഡ്രൈവർ കാർ  പായിച്ചു . ചിന്തകളിലാഴ്ന്നു പോയ അവളെ വർത്തമാനത്തിലേക്ക് തിരിച്ചുകൊണ്ടുവന്നത് മുഖത്തേക്ക് പതിച്ച മഴതുള്ളികളായിരുന്നു. വേനലിൽ കാലം തെറ്റി വന്ന മഴ, സഞ്ജയക്ക് ജീവനായിരുന്ന വേനൽ  മഴ. ഡ്രൈവർ  മഴയെ പിറുപിറുത്തുകൊണ്ട് വണ്ടി മുന്നോട്ട് നീക്കി. ഇടവഴികളും തെരുവുകളും താണ്ടി മുന്നോട്ട്. സഞ്ജയ്യുടെ ഒപ്പം പലകുറി നടന്ന ആ വഴികൾ ഇന്നും അന്നത്തെപ്പോലെ തന്നെ തോന്നിച്ചു. ഒരു മാറ്റവുമില്ലായിരുന

പറയാൻ മറന്ന വാക്കുകൾ വൃഥാവിലായ സ്വപ്‌നങ്ങൾ അവ സംഗമിക്കുന്നു ഇന്നെന്നുള്ളിൽ ഇന്നലെയെന്ന യാഥാർത്യമായി ഇനിയും പറയാൻ വെമ്പും നൊമ്പരങ്ങൾ കേൾക്കാത്ത കഥകൾ എഴുതാത്ത വരികൾ എല്ലാം നാളെയെന്ന പ്രതീക്ഷയും. യാഥാർത്യത്തിനും പ്രതീക്ഷയ്ക്കും മധ്യേയൊരു കുഞ്ഞു നൂൽപ്പാലമയി നിൽക്കുന്നതോ ഇന്ന് എന്ന പ്രഹേളിക അന്ത്യമില്ലാത്തൊരു സുന്ദര പ്രഹേളിക.

Alone, I sit and weep So often, I've lost the count With stagnant pain as they seep Mercilessly into my thoughts The wretched memories and grief I can't surmount. So many summers have come and gone Still, I burn in my memories As they keep speaking to me in a hateful tone And the painful remembrance kills me. Years has it been. Is this an eternal disease? Memories are all that I have with me Yet they're all that I want to lose The agonizing images will never leave me be At destiny's mercy, I am forever chained To the innumerable memories and now, on me they deluge. For what can I do at all When my key to freedom is what locks me? I scream, I writhe and I fall. On this endless cycle moves my life Knowing too well I am nowhere close to liberty. I've been waiting for an absolution I deserve an escape from my memories. To smile freely for once is my resolution. For then a new life will spring The pain will subside and my heart will find peac

I dreamed that familiar dream again Yesternight in my sleep and forgot all my pain Miles and miles I walked in my dream On a beautiful beach while the sun seemed to gleam So often does it crop up in my sleep The enchanting sea into which I long to leap Never have I seen a place so surreal, I’m sure With waves that beckon me beneath the sky so azure Upon the golden sands that lay spread till eternity I walked in my dream, as the waves embraced my feet gaily The cool breeze that blew swept away all my sorrow The serene sky high above reminded me of a blissful tomorrow It is always the same dream I dream but why ? No answer has ever crossed me by Perhaps it is to help me find solace That I dream of the soothing sky, sand and waves Perhaps there’s a lot more I should discover Unravel the stories the sea hides fathoms deeper Melody of the song that each breeze in my dream serenades I must decipher when in my ears, it cascades The

Flipping through an old album I saw myself smiling A smile that I seem to have lost in these days so glum Memories of a time with no ailing The picture showed me asleep In the arms of my mother Carelessly happy, I slept deep For I found heaven in the arms of no other Flipping through the pages, I dived farther Into the images of my lovely childhood Of the baby me kissing my father Of my brother and I wrapped in a hug, warm and good. I felt a sudden rush of emotions And warm tears flooding up in my eyes For I've now grown up to a world where bliss equals pretensions Where innocence is long lost and where truth equals lies. Closing the album, I sat against my window Closing my eyes, I tried to relive those moments I remembered the solemn smile I had years ago And realized I haven't lost it among the surging sentiments Soon it struck me, all that I miss is not gone I still have around me the love, the care and the smiles I had those things of joy even when I

എന്നും ഞാനേകയായിരുന്നു മറ്റെല്ലാം വെറും മിഥ്യയും തിരിച്ചറിഞ്ഞില്ല ഞാൻ നീയൊരു മരീചിക മാത്രമായിരുന്നുവെന്ന് ഇലകൾ  പൊഴിയുന്നതിനു ശിശിരത്തെ പഴിക്കാമൊ? ഡിസംബറിലെ മരവിപ്പിന് ശൈത്യം നീചയാണോ? പ്രകൃതിയുടെ നീതിയാണത് അപ്പ്രകാരമല്ലേ ഞാനും നീയും? ഏതോ മഴയിൽ  ജനിച്ചൊരരുവി ഇരുചാലുകളായി തീരുംപോലെ  ? ഇനിയും ഒഴുകും ആ ചാലുകൾ ഏറെ പൊഴിയാനുണ്ട് ഇലകൾ പിന്നെയും വന്നുപോകും മരവിപ്പ് സ്ഥായിയാണീ സുഖമുള്ള ഏകാന്തത ഈ ഏകാകിക്കായി താരങ്ങളുണ്ട് നാലു ഋതുക്കളും അതിലേറെ മരീചികകളും വൈകിപ്പോയെങ്കിലും ഞാനിന്നറിയുന്നു ഈ ഏകാന്തതയും ഒരനുഗ്രഹമാണ്‌

എന്നുമെൻ സ്വപ്നങ്ങളിൽ മഴ പെയ്തിരുന്നു  നിൻ സാന്നിധ്യം അവയെ കൂടുതൽ സുന്ദരമാക്കി  പിന്നെ നീയെങ്ങോ    മാഞ്ഞുപോയപ്പോൾ  നഷ്ടമായത് എൻറെ  സ്വപ്നങ്ങളും സ്മരണകളും  അന്നും ഇന്നും എന്നും മഴയാണ്  എന്റെ സന്താപത്തിനും  സന്തോഷത്തിനും  സാക്ഷിയായിരുന്നതും എപ്പോഴും മഴയാണ്  എന്നും പെയ്തിരുന്നു എനിക്കായ് ഒരു മഴ  എന്നോ എന്നേകാന്തപാതയിൽ വന്നു നീ  എന്നുമെന്നരികിലുണ്ടാകുമെന്നു മന്ത്രിച്ചു  അന്നും പെയ്തു എനിക്കായ് ഒരു മഴ  ആയിരമായിരം സ്വപ്‌നങ്ങൾ വിരിയിച്ച ഒരു മഴ  അന്ന് ചാറിയ മഴയിലെല്ലാം നീയായിരുന്നു  നിന്നെയോർത്തപ്പോഴെല്ലാം    മഴയായിരുന്നു  ഞാൻ നിന്നെ അറിഞ്ഞ മഴ  ഞാൻ പ്രണയിച്ച നിന്റെ ചിരി നിറഞ്ഞ  മഴ  പക്ഷെ  ഇന്ന് എനിക്കായ് മഴയില്ല, കൂടെ നീയില്ല  ഇന്നും പെയ്യുന്നു മഴ..പ്രണയരഹിതമായൊരു മഴ ഇന്ന് മഴയ്ക്ക് നിന്റെ പുഞ്ചിരിയില്ല  കണ്ണുനീർത്തുള്ളികളാണിന്നു പെയ്യുന്ന മഴ  എന്റെ വഴി വിജനമെങ്കിലും ഞാനേകയല്ല  കൂട്ടിനൊരു പേമാരിയാണിന്ന്‌, പെയ്യട്ടെ  ആത്മാവിൽ എരിയുന്ന കനലുകൾ അണയട്ടെ  ഈ പേമാരിയോടെ ഞാൻ സ്വതന്ത്രയാകട്

ആരെല്ലാമോ ഉണ്ടെങ്കിലും ആരുമില്ലായെന്നൊരു തോന്നൽ ദു:ഖമോ ദേഷ്യമോ എന്നറി യാത്തൊരു  വികാരം വിരിഞ്ഞുകെട്ടിയിരിക്കുകയാണെൻ മനസ്സിനെ പക്ഷെയാര്‌? ഞാൻ തന്നെയോ അതോ മറ്റാരെങ്കിലുമോ ? ഒന്നിനും ഉത്തരമില്ലാതെ ഞാൻ നില്ക്കുന്നു എന്തിനെന്നറിയാതെ ആർക്കുവേണ്ടിയെന്നറിയാതെ വീണ്ടും അസ്വസ്ഥയാകുന്നു ഞാൻ എത്ര ശ്രമിച്ചിട്ടും പരാജിതയാകുന്നു ഞാൻ കരയുന്നില്ല, ചിരിക്കുന്നുമില്ല എന്റെ കണ്ണാടിയിൽ ഞാനെന്നെ കാണുന്നു ഒരു കണികയോളം ദേഷ്യം ദൃശ്യമല്ല എങ്കിലും എന്നെയലട്ടുന്ന അസ്വസ്ഥത ബാക്കി ഒടുവിലിതാ ഞാൻ മനസ്സിലാക്കുന്നു വിരക്തിയാണെനിക്ക് സർവ്വതിനോടും  വിരക്തിയാണെനിക്കിന്ന് സംഗീതം, മഴ, പ്രണയം, എല്ലാത്തിനോടും... വിരക്തിയുടെ ആഴങ്ങളിൽ ഞാനലയുന്നു ഞാൻ തേടുന്നൊരു മോചനം എൻ  ഭ്രാന്ത ചിന്തകളിൽനിന്നു കാരണമെനിക്ക് വിരക്തിയാണ് വിരക്തിയോടുപോലും എനിക്ക് വിരക്തിയാണ് മോചനം ഒരു പ്രതീക്ഷ മാത്രമാകുന്നു ...

The city wakes up to a fine day Still tired from last night's hangover The city is out on its way Not knowing the problems it has to encounter. Newspapers arrive screaming the usual tragedies Theft, rape, kidnap,accidents, murder And people dying due to terrible maladies This desperation must not go any further But the city can't sympathise For it's bereft of feelings and emotions It's had enough with all the hues and cries Yet the day has started with all its commotions As usual, the city prays To have, for once, a better day But deep down it has known always The perfect day was never on the bay It's a long wait for the city Before it can finally catch its prize The glitters of the night and the eccentricity Await the city till it comes to life The sleepy morning becomes the boring afternoon Which turns into the promising evening The city looks forward to the boon As life in the city marks its beginning Now the sun has left the sky T