Tangled in Thoughts

പോകണമെനിക്ക്  ഒരു സുന്ദരയാത്രയ്ക്ക് ആരും തളക്കാനില്ലാത്തൊരു പരുന്തിനെപ്പോലെ ഇവിടം വിട്ട് ദൂരങ്ങളിലേക്ക് പുതിയ മേച്ചിൽപ്പുറങ്ങളിലേക്ക് കണ്ടെത്തേണ്ടതുണ്ട് ഒരിടം സ്വർഗ്ഗതുല്യമായിരിക്കുന്നൊരിടം മുഷിഞ്ഞ സദാചാരങ്ങളില്ലാത്ത മടുപ്പിക്കുന്ന സമൂഹച്ചങ്ങലകളില്ലാത്തൊരിടം മതവും ജാതിയും മറ്റു വർഗവിഭാഗങ്ങളും ഇല്ലാതാവുന്നൊരിടത്ത് ചെല്ലണം കലാപവിപ്ലവങ്ങൾ പാടെ മറക്കണം അതിനായി പോകണമെനിക്ക് ഒരു യാത്രയ്ക്ക് ഞാനും നീയും അവനും അവളും നമ്മളായി മാറുന്നൊരിടത്തേക്ക് പോകണം നമ്മളെ വ്യത്യസ്തരാക്കും അതിർവരമ്പുകൾ ഭേദിക്കപ്പെടുന്നൊരിടമുണ്ടോ പക്ഷെ? എവിടെയുമാരും ആർക്കും തുല്ല്യനല്ലല്ലോ? വേർതിരിക്കപ്പെടേണ്ട  ജന്മങ്ങളാണു നാം അരികിലാകുമ്പോളും നാം അദൃശ്യമതിലുകൾക്കിരുപുറം പുഞ്ചിരികൾ മറയ്ക്കുന്നതോ  ഉള്ളിലെ കപടതയും. പൊട്ടിച്ചെറിയണമെനിക്കിതെല്ലാം, പക്ഷേ ഈ തീരാച്ചങ്ങലയിലെ ഒരു കുഞ്ഞുകണ്ണിയല്ലേ  ഞാനും ? എന്റെ സുന്ദരയാത്ര ഒരു സ്വപ്നമായി നില്ക്കും ഞാനെന്ന കണ്ണി തുരുമ്പിച്ചില്ലാതാവും  നാൾ വരെ.  

I'm young, crazy and have amazing friends. And I couldn’t be more thankful for everything life has gifted me with. Oh, did I mention the awesomest (I know there’s no such word as awesomest, but I just couldn’t resist. Okay, you know what? If you’re that offended, I’m sorry- the most awesome-) thing? I’m frigging single. So that’s me- young, crazy and single, enjoying my life with my amazing friends. Over the ages, I’ve taught myself to see my bachelorette life as something that I've chosen for myself as opposed to something that is imposed on me. Well, in my case there’s little difference between my own choice and this imposition that I speak of. Why, you ask? Because, the imposition is from my own side and not from anybody else’s. It’s more of a self written code, if I may say so. No boyfriends, no troubles. Of course, I don’t get the awesome stuff that girls with boyfriends have. I have to pay for my movies, bus and taxi rides, lunch and dinner and on goes the endless

Lost on this lonely path I look ahead to see nothingness Immured am I by the unceasing wrath Of bygone times and their mores. Once you came into my life Painting it with hues of happiness But now how am I to survive? Sans you my love, all I am is hapless. As violence that I’ve always abhorred Spurned all my dreams in one terrifying moment What could I have gifted you but all the tears I shed? For you lay cold beneath a blanket of blood marking an end. Wasn’t I always a mere spectator of the games life played? And so before my eyes changed everything Once a vibrantly coloured canvas, it is now drained All that I have are faded colours and a ponderous ring. What does the unending expanse of white symbolise? Wanness, worry or woe? Or perhaps it is the colour of hope and poise. For it is white with no tinge of blue. With five metres of pure white draped A forlorn and dispassionate lady I see in the mirror. With no traces of saffron on